Ghostwriting

Workshop Charme – 20-07-2007 – Hugo Vos

Autobiografie van mede-deelnemer, door mij opgetekend:

Mijn schooljeugd was er een van veel verhuizingen, veel landen en veel talen. Geleid door het werk van mijn vader zwierven we over de wereld en streken neer op plekken waar de kennis van mijn vader gewenst, gevraagd of nodig was. Als kind paste ik me noodgedwongen aan en leerde de talen, de gebruiken en de vormen waarmee het contact met anderen mogelijk was, zover als de periode dat we daar zouden verblijven toeliet. In de stroom van wennen en vernieuwingen waren er periodes waarin ik soms het gevoel had me geborgen te weten, er bij te horen, er werkelijk te zijn. In 1967 zaten mijn zussen en ik – noodgedwongen in Nederland door ziekte van mijn vaderop de lagere school in Etten-Leur. Achter op de fiets bij Toos en Marga van Beek, de in mijn beleving leeftijdloze zussen van de boerderij verderop, reden we naar school. De vorm van contact maken voor deze periode, waarvan we niet wisten hoe lang die deze keer zou duren, bestond vooral uit “Koppes of Wottes”. Koppes of Wottes werd gespeeld met knopspelden, die ik bij mijn oma van het vale en versleten speldenkussen mocht pakken, zolang ik maar beloofde dat er ’s middags na school nieuwe kleuren en knopjes voor in de plaats zouden staan. Als ik de twee spelden in mijn hand legde, met de knopjes richting pink, stond dus niet alleen mijn eigen verlies of winst op het spel, maar ook dat van mijn oma. Als van de ander het verlossende “allebei de knopjes naar je duim” klonk, was mijn blijdschap niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn oma. En als ik achterop de fiets bij Toos of Marga zorgvuldig mijn nieuw gewonnen spelden telde, kon ik niet snel genoeg thuis zijn om bij mijn oma de spelden schijnbaar achteloos in het speldenkussen te kunnen steken.

Na het herstel van mijn vader belandden wij via Kongo Kingchassa, waar we in blote bast op het strand van “Ile de Mimosa” speelden, en Chicago, Amerika, waar we met een opgespoten ijsbaan in de tuin alle nieuw-ontstane taalproblemen overwonnen, in Kenia. Daar kwam mijn contact voorbij aanpassing en oppervlakkige vormen. Op het “Loretto Convent Msongari”, een Ierse nonnenschool met schooluniformen van witte blouse, rode trui en blauwe rok, werd ik lid van “the Gang”. Met zes ontluikende pubermeiden verschansten wij ons achter de school en floten op onze vingers naar de verderopgelegen jongensschool waar de in onze fantasie grenzeloos knappe jongens rondliepen. We lazen romans waarvan we de “good parts”; onze gang-term voor de licht seksueel getinte passages, uitwisselden en zonder dat we het met elkaar deelden wisten dat de overwinning van onze door het katholicisme ingegeven schroom, ons voor altijd zou binden.